Wilde praktijken in de Vercors

De tweede volle maan van juni, ook wel de blauwe maan genoemd, was voor ons de reden om dit weekend naar de Vercors te gaan, anderhalf uur met de auto richting de Alpen. Eén volle maan per maand is normaal, maar er zijn 13 volle manen in een jaar; dat wil dus zeggen dat er in één maand twee volle manen voorkomen. Vandaar komt ook de uitdrukking: "Ik heb eens op een blauwe maandag ...", om aan te geven dat een gebeurtenis uitzonderlijk is.
De maan is natuurlijk niet echt blauw, al refereert 'blauw' wel naar een natuurverschijnsel wat heel soms voorkomt, wanneer er stofdeeltjes van precies de juiste omvang in de atmosfeer zweven. Die houden dan het rode licht uit het kleurenspectrum wat de maan naar ons weerkaatst, waardoor de maan blauw licht lijkt te weerschijnen. Bijvoorbeeld na de uitbarsting van de Krakatau in Indonesië in 1883, waar 25 kubieke kilometer berg de atmosfeer in verdween, zijn de volle manen twee jaar lang allemaal blauw geweest, en alle zonsopkomsten en zonsondergangen waren vuurrood, door de stofdeeltjes die nog altijd door de hele atmosfeer zweefden. Het wereldberoemde schilderij van de Noor Edward Munch 'De schreeuw', uit 1883, is misschien ook gebaseerd op dat bijzondere verschijnsel.

Ik heb de maan slechts met één oog gezien rond 3 uur 's nachts, we waren van al het wandelen door de bergen in de Vercors die dag zo aan gort dat ik mijn hoofd nauwelijks uit mijn slaapzak kreeg getild. De maan was ontzettend fel en sterk die nacht! Maar we zaten dan ook op 1500 meter hoogte, en de lucht was best helder.
Gezien dit het bloei- en vruchtwerp-seizoen is, hebben we ons goed bezig kunnen houden met het bewonderen van minuscule wilde aardbeitjes. Te mooi om op te eten.
Bij het maken van ons avondeten-prutje (ik kon het trouwens nog maar nét binnenhouden, dat zegt wel iets voor degenen die mijn eetlust kennen), hoorden we een fel gestamp en gebries van achter de struiken komen, en op 8 meter langs ons heen komen er twee mooie volwassen hertenvrouwtjes langsdreunen, in een soort achtervolgingsspel. Ze merken ons op, draaien een mooi rondje en rennen dezelfde kant weer op als waar ze vandaan kwamen. We letten de hele dag al op of we geen herten zouden zien, en hop... we doen even ons best niet om stil te zijn en ze komen ons ineens opzoeken. Houden ze misschien van die ranzige kaassaus bij de pasta?
Onze ontmoeting met onze hertenvrienden was nog niet voorbij die avond, wij zetten ons onderkomen neder naast een golfveld (in de Vercors is het onmogelijk om 1 vierkante meter egale grond te vinden, en als je die al vindt is het in de zomer met alle mieren onmogelijk om om er te slapen), en daar hoorden we dat gestamp weer aankomen. Achter een kunstmatig heuveltje hoorden we het karakteristieke ge-BRRREEEHHHH van een hert wat erg groot geweest moet zijn, afgaande op het volume en de trillingen in de grond van het gestamp. Zo snel als hij kwam, zo snel was hij weer weg en we hadden niet eens de tijd om op de heuvel te klimmen en hem te zien. Bovendien schrokken we ons rot van al dat geweld en hadden we een halve minuut nodig om de schrik alleen al weg te slikken.
Nadat we ons afdakje hadden opgehangen werd het al snel donker, en we hoopten met het uitzicht op het golfveld nog wat te zien, maar onze ogen zaten gewoon te dicht om nog iets te zien. Wel schalden de hertenbrullen de hele nacht door om ons heen, regelmatig binnen een afstand van slechts 10 meter...! Nu weet ik weer waarom ik niet zo diep heb geslapen...!! Wat maakt dat gebrul en gestamp een indruk, wat een kracht zit er in die herten! En die eten alleen maar plantaardig volgens biologen?! Yeah right... zou de dopingcommissie van de Tour de France niet even langs de Vercors kunnen gaan?!
De maan kwam op daar waar de bergen waren, dus we zouden lang gewacht moeten hebben om die te zien. Ik verkeerde in een soort comateuze toestand, dus zag ik de maan 's nachts maar eventjes, die mij verblindde met haar krachtige licht (1500 meter hoog, heldere hemel), tussen het gebrul van de herten door. Mijn zachte wederhelfte lag ook voor pampus dus heeft ook niet veel maan gezien.
24 uur rond de klok in de natuur doet een mens goed.

Over een week komt Antoine een paar daagjes logeren, hij heeft hier in Lyon wat hertentamens te doen. Donderdag gaan we naar Dijon omdat de ouders van Marjolein daar gaan kamperen met de vouwwagen. Vrijdag of zaterdag ofzo komt Jorrit ook die kant op, als het kan gaan we met zijn 3-en weer naar Lyon. Dat weekend heb ik weer een uitje met die wildkampeerders van dat forum gepland in de Auvergne, dus Jorrit kan maar beter even zijn oude schriftjs van Frans erbij gaan halen ;-) Het ziet er naar uit dat we dan wel een flink eindje gaan wandelen, en het weer ziet er goed uit.

We hebben helaas geen digitale camera om onze avonturen zelf te fotograferen, maar wie weet dat we binnenkort zo een digitaal apparaatje gaan aanschaffen. We zien zoveel dingen die de moeite waard zijn om later digitaal nog bij weg te dromen.

Het einde van ons verblijf hier is al in zicht trouwens, het is toch raar om te merken hoe snel dat jaar voorbij gaat. Maar zo gaat dat altijd met leuke dingen he.

Maar eerst nog: de zomer!!!!

Edwin