Politie weer to the rescue en rugbyheldendaden.

We zijn weer samen!

Eindelijk, na 6 weken smsen en msnen en emailen en half gare msn-microfoongesprekken (verbinding is dan ineens nooit goed) zijn we deze week lekker bij elkaar. In Frankrijk heeft iedereen nu een week vrij, herfstvakantie.

De avond voor het vertek van Marjolein heeft haar blondheid een explosief hoogtepunt bereikt: Nog eventjes in Nederland wat dingetjes regelen, kopie maken van haar paspoort en vervolgens... er net na sluitingstijd van de bibliotheek erachter komen dat ie nog onder het kopieerapparaat ligt! Ieks!
Schrik, hartverzakking, paniek!!! Gauw de bibliotheek gebeld. Maar er werd opgenomen door een vrij onsympathieke foonrobot. Ik had behoefte aan meedelijden en mn paspoort! Toen maar gauw de auto gepakt in de hoop dat er nog iemand zou zijn. Met de auto kun je niet vlakbij komen dus auto aan de kant gekwakt en sprintend verder!!! Pitch black daarzo... dus dat werd hem niet.
AAAAHHH morgenochtend moet ik om 8 uur in de trein zitten en om 11 uur gaat de bieb open!! Ik wil in Frankrijk solliciteren! Gauw een steen! Ruit ingooien!! In wanhoop mijn haren uit mn hoofd trekken!!!
Stop. Denk na. Waarom bel je niet gewoon de wouten? Die hebben Edwin toch ook geholpen in zijn desperatie? En anders kan Edwin misschien wel zijn woutmaten in Frankrijk inschakelen! Nou, die mensen dus maar gebeld.. trillend en niet verwachtend dat het echt wat op zou leveren.
Maar surprise! Die mensen waren aardig! Ze hebben hemel en aarde bewogen om mij toch optijd aan dat paspoort te helpen!!! Mijn zielige paspoort die daar de hele tijd maar geplet lag te worden onder het kopieerapparaat! Ik kon zijn gesmoorde hulpgeroep horen!
Nadat de politie een aantal telefoontjes had gepleegd hebben ze mij teruggebeld: gauw op je fiets, er is een bewakingsbedrijf onderweg naar de bibliotheek, daar kun je Adriaan (mijn lieve zielige paspoort) weer ophalen, maar je moet wel vliegen!
Nou, ik ben er zo hard heen geraced dat het wel leek of mijn fiets kon vliegen.. maar toen kwam er een anti-climax. Niemand... Na tien minuten.. niemand. Toen kwam er een politie-auto aanrijden met twee PRACHTIGE agenten erin. Die vroegen me of ik de mevrouw van het paspoort was. Vol schaamte wilde ik dat wel toegeven. Toen zeiden ze: oh, wij kregen net bericht dat het al niet meer hoefde.. we snappen er niks meer van... Nou ja, nog 1 zaligmakend telefoontje later kon ik bij de vreemdelingenpolitie mijn paspoort ophalen daar had de beveiligingsmedewerker hem heen gebracht.
Echt super hoe ze het voor me geregeld hebben! Gisteren ben ik lekker relaxed de trein ingestapt. Afgezet door mijn ouders. Heel lief. Want ze zijn in alle vroegte naar me toe gekomen om me weg te brengen.
Edwin herkende ik eerst niet van een afstand. Ik dacht is t m nou of is t mn nou niet? Hij is mager geworden!!! Geen grammetje vet meer :(

En nu zijn we dus weer samen. Edwin en Marjolein, die na allebei op een fijne manier met de politie in aanraking te zijn geweest, niet gauw meer zullen zeggen: Nique la police!
La police, elle est superbe!

Nou gaat Edwin weer wat vertellen:
Vorige week heb ik niet veel geslapen. De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze, ik kon niet meer wachten om Marjolein weer te zien. Eerst dinsdagavond, lag ik te draaien tot een uur of 1, totdat de buren van rechts ineens een hele bende feestvierders binnenhaalden. Je kent dat dilemma wel, je ligt bijna te slapen, maar een constant lawaai weerhoudt je ervan om echt in slaap te vallen. Je wil ook niet opstaan om op de muur te bonken of aan te bellen, want je weet dat je dan echt goed wakker bent en om 4 uur nog niet slaapt. Ach ja, op een gegeven moment hield ook dat op en sliep ik wel. Toen woensdagavond, idem. Om 1 uur lag ik nog niet te slapen, maar toen was het de beurt aan de onderburen. Jullie weten vast dat het heel grappig klinkt als Fransen ruzie maken, maar om kwart over een 's nachts recht onder je, is dat minder grappig. Toen dat ook na een half uurtje ophield, was ik toch te wakker om te slapen en deed t licht aan en ging wat zitten deuzen in de keuken. *klop-klop-klop* --- hoor wie klopt daar? De pliesie! Komen ze mn fiets terughalen? Deur open, ik sta in mn onderbroek en tshirt, vragen ze of ik iets weet van een vechtpartij hier in het gebouw, en of ik de politie had gebeld. Aangezien ik het licht aanhad, belden ze bij mij aan. Ik had niet bijzonder veel gehoord, beetje geschreeuw en gestamp, die pistoolschoten heb ik maar niks van verteld. Die kettingzaag al helemaal niet, ze zouden me toch niet geloofd hebben. Maar ja, om half vier lag ik wel te slapen.
Donderdag was de dag!!!!!!!!!!! De eerste wedstrijd met ons studententeam! Het werd hoog tijd ook, want ik begon bijna te verleren wat rugby was. We gingen tegen de vétérinaires spelen, de dierenartsen. Vorig jaar was hun team echt vol met dikke boerenzonen die wel van een potje bikkelen hielden. Nu viel dat dit jaar gelukkig wel mee, voor ons. Ik heb lekker gespeeld, achteraf bleek dat ik 2 kerels de wedstrijd uit had getikt! Nicolas, onze fly-half, noemde mij liefkozend de 'cisaille' van het team, de heggenschaar. In ieder geval, het ging niet expres. We hebben wel gewonnen met 39-5, mooie uitslag is dat.
Vervolgens gingen we naar het tweede team kijken, maar die hadden niet genoeg spelers omdat er een aantal nog geen medische verklaring hadden opgehaald bij het sportbureau, en rara wie konden er de natte sokken weer aantrekken? Ik, Nicolas de flyhalf, en Etienne de prop uit Lorraine (een provincie waar semi-Duitse boeren wonen, te vergelijken met de Limburgers in Nederland), en iemand die voor een keer meedeed en een moeilijke naam had. Die wedstrijd was wel spannend, want we stonden na de eerste helft met 12-0 achter, en scoorden in de tweede helft nog 3 tries en 2 conversies, dus 19-12 voor ons! Ik was wel helemaal stuk achteraf. Omdat het veld nog keihard was, staan mn voeten vol blaren, leuk hoor als je dan lange noppen hebt voor dat natte Nederlandse weer. Ik mocht trouwens invallen op de eerste center, eigenlijk best lachen, zolang Nicolas al de ballen snoeihard de hoeken in kickte, dat deed hij echt goed. Anders had ik nog moeten rennen ook!
Er zitten echt goede spelers bij, we moeten nog meer op elkaar inspelen, maar iedereen kan een bal in de tackel nog passen, iedereen is er bij, er is gewoon veel meer inzicht ingebakken in de Franse spelers dan in de Nederlandse spelers. Zelfs spelers die hier nog niet lang spelen, hebben standaard al een notie van tactiek, waar je in Nederland nog niet eens van kan dromen.
Zo ver het rugby gedeelte.

Ik heb een bijbaantje nu, als telefonisch enqueteur, ik bel Nederlandse mensen op in Nederland om mooi te vragen of ze tevreden zijn met hun rugzak. Best grappig, omdat ik me wel eens vergis in het nummer en dan ineens Pa of Kelly aan de lijn heb. Telkens als ik perongeluk naar Rick bel, is de vogel weer gevlogen!!! Vastplakken die jongen!

Deze week gaan we dus lekker Lyon verkennen en vanavond gaan we een mooi restaurantje opzoeken. Donderdag 2 november ben ik jarig!

Nu ben ik wel klaar denk ik.

Iedereen de groeten aan je navel, en het beste, en een lekker weertje toegewenst, van Edwin en Marjolein